Het is augustus 2006

Het is augustus 2006. Ik denk iets te zien aan mijn borsten. Links trekt de tepel wat naar binnen en aan de rechterkant heb ik een paar minuscule druppeltjes bloed in de bh gezien. Toch maar naar de dokter. Deze constateert niets maar stuurt me toch naar het ziekenhuis voor een mammografie en een echo. Niets te zien, alles oké krijg ik te horen. Precies een jaar later, het scheelt één dag met het onderzoek in het ziekenhuis, word ik er bij het borstonderzoek uitgepikt. De brief komt thuis, ik bel de huisarts waar wij inmiddels goed contact mee hadden omdat bij mijn man darmkanker was geconstateerd, en zij vertelt me dat het er niet goed uitziet, dat het waarschijnlijk kanker is en niet aan één maar aan twee borsten. Het onderzoek volgt in het ziekenhuis en daar blijkt dat het inderdaad kanker is aan beide borsten. Oké dacht ik, daar moet dan iets aan gedaan worden, maar ondertussen was ik met mijn gedachten bij de komende operatie van mijn man. Mijn man is begin september 2007 geopereerd en kwam op maandagochtend 17 september met een tijdelijke stoma naar huis. Op diezelfde maandag werd ik ‘s middags gebeld dat ik ’s woensdags 19 september geopereerd kon worden. Het werd een borst(be)sparende operatie aan beide borsten. Vrijdags kwam ik weer naar huis en het ging naar omstandigheden goed. Na ongeveer 3 weken konden de voorbereidingen voor de bestraling gemaakt worden en deze volgde voor 6 ½ week. Op 19 december 2007 kreeg ik de eerste van de zes chemokuren. De laatste was begin april 2008. Hier eerst weer enigszins van herstellen en dan zou de (anti-)hormoontherapie beginnen. Twee jaar lang heb ik tamoxifen geslikt en dit ging mij, voor mijn gevoel, prima af. In juli 2010 heb ik van de oncoloog arimidex voorgeschreven gekregen, als vervolg op de twee jaar tamoxifen. Oké, daar begin je dan mee. Langzaam begon ik mij anders te voelen. In januari 2011 begon ik te denken dat ik reuma had of iets dergelijks. Als ik een uurtje gezeten had en ik wilde b.v. even naar de keuken lopen dan ging dat haast niet. Alles begon pijn te doen. De spieren, de gewrichten, de voeten, vooral aan de buitenkant, van die stekende pijn. En moe, moe, moe. Het werd steeds erger. Ook werd ik er erg down van. Ik ben geen doemdenker, absoluut niet, maar werd dat toen wel. Op het moment dat ik dit schrijf is het drie dagen voor Hemelvaartdag. Ik weet nog precies hoe ik me voelde op Hemelvaartdag vorig jaar. De overbuurtjes hadden iets leuks georganiseerd maar alles was me teveel, alles deed me zeer en ik maakte me zorgen over de toekomst. Als dit erger zou worden dan zou ik me echt een wrak gaan voelen. In juli 2011 was het controlebezoek aan de oncoloog weer gepland. Toen hoorde ik dat deze klachten van de arimidex kunnen komen. Als ik het echt niet meer zou kunnen verdragen dan zouden we weer terug kunnen gaan naar de tamoxifen vertelde ze me maar ze zei ook ….we schrijven het niet voor niets voor. Volhouden dan maar, maar eigenlijk functioneerde ik niet goed meer. Ik wilde wel graag volhouden maar wist eigenlijk niet hoe. Mijn dochter vertelde over mijn problemen aan een collegaatje. Deze collega had zelf al contact met Jeroen. Zij heeft naar Jeroen gemaild en gevraagd of hij misschien zou kunnen helpen. Toen ben ik in contact gekomen met de orthomoleculaire wereld. Ik heb eerst met Jeroen gemaild en daarna de eerste afspraak gemaakt. Gelukkig kon ik snel komen, eind september 2011. Jeroen zag d.m.v. de vegatest hoe moeilijk mijn lichaam het had en het was echt geen wonder dat ik me zo slecht voelde. Ik kreeg (best veel) voedingssupplementen voorgeschreven en neem deze trouw in, nog steeds. Al snel merkte ik dat het beter ging. Het teneergeslagen gevoel verdween, het lopen werd beter, de pijnen werden veel minder. Iedere zes weken gaan mijn man en ik, (met mijn man gaat het ook goed gelukkig) naar Nijmegen en d.m.v. de vegatest ziet Jeroen wat er bijgestuurd moet worden. Ik heb mij sinds oktober 2010 niet zo goed gevoeld als nu en wat ben ik blij met de tip van het collegaatje van onze dochter! Ik weet zeker dat ik anders echt had moeten stoppen met het medicijn dat zo belangrijk voor me is. Nu ga ik de vijf jaar hormoontherapie wel volhouden. Overigens zijn mijn man en ik in januari 2012 naar een voorlichtingsavond geweest over hormoontherapie. Daar werd het zo verteld . Oké, je hebt borstkanker. Eerst volgt de operatie, dan de bestralingen, daarna de chemokuren en dan denk je…zo, dat heb ik gehad, het is klaar! Maar, zei de voorlichtster, dan begint het pas…!!! Nou, zo heb ik het ook ervaren. De darmkanker van mijn man tegelijk met de borstkanker van mijzelf, de operaties, het helpen verzorgen van de tijdelijke stoma terwijl ik met de bestralingen bezig was, de complicaties die mijn man heeft gehad na het terugleggen van de stoma, ik kon het allemaal aan, maar dit antihormoonpilletje, dit enkele pilletje per dag, dat zou mij zonder de hulp van de vegatest c.q. Jeroen en daardoor de juiste voedingssupplementen, eronder hebben gekregen!

Source: http://www.vitaliteitengezondheid.nl/2010/clientenervaring-vegatest.pdf